Zarówno „Stara Msza„, jak czy „Msza Tradycyjna” to określenia umowne, nieprecyzyjne. Chodzi po prostu o katolicką mszę świętą sprzed zmian Soboru Watykańskiego II (1962-1965).

W starej formie Msza święta odprawiana była do 1969 roku. Od tego roku wprowadzono Novus Ordo Missae.

„Stara Msza” to jedna z najstarszych liturgii Kościoła Katolickiego – niektóre jej elementy pochodzą z pierwszych wieków chrześcijaństwa. W związku z tym spotyka się określanie jej również jako „Mszy Wszechczasów„. Ostateczny szkielet części Ordo Missae ukształtował się w czasach papieża św. Grzegorza Wielkiego (VI w.), dlatego mówi się także o „rycie gregoriańskim„. Ze względu na znaczenie przeprowadzonych na Soborze Trydenckim (1545–1563) kodyfikacji mszału, Msza ta nazywana bywa „Mszą Trydencką„.

Porządek celebrowania mszy obrządku łacińskiego, promulgowany został w 1570 przez Piusa V po soborze trydenckim konstytucją apostolską Quo primum. Obecnie podstawą celebracji mszy w tej formie jest Mszał rzymski w wydaniu Jana XXIII z 1962 r.

Msza Trydencka odprawiana jest jako missa solemnis, czyli msza uroczysta („śpiewana”) lub missa lectis, czyli msza czytana (również: „recytowana”, „cicha”). Ta pierwsza była pierwotnie główną mszą w niedzielę, sumą. Ma ona uroczystą oprawę, na którą składa się śpiew chóru, dodatkowe okadzania, a także obrzęd aspersji, czyli pokropienia wodą święconą.

To, co dla poprzednich pokoleń było święte, również dla nas pozostaje święte i wielkie i nie może być nagle całkowicie zakazane lub, tym bardziej, uznane za szkodliwe. Wszystkim wyjdzie na dobre zachowanie bogactw, które wzrastały w wierze i modlitwie Kościoła i przyznanie im należytego miejsca.

Benedykt XVI, Motu Proprio “Summorum Pontificum”